W 1632 roku, w czasie trwania wojny trzydziestoletniej, do Sierakowa będącego częścią dóbr Adama Olbrachta Przyjemskiego, przybyli protestanci.
Zmuszeni zostali do opuszczenia rodzinnych stron (Czechy, Morawy, Dolny Śląsk). Wkrótce - 24 marca 1638 roku król polski Władysław IV Waza podpisał edykt lokacyjny dla nowego miasta - Rawicza. Wydał zezwolenie na jego założenie na prawie magdeburskim, zatwierdził również nazwę i herb. Rok później - 26 kwietnia 1639 r., Adam Olbracht Przyjemski podpisał akt fundacyjny Rawicza. Założyciel miasta nadał ludności przywilej swobodnego wyznawania konfesji augsburskiej i nakazał przeniesienie do Rawicza parafii luterańskiej z Miejskiej Górki. W akcie fundacyjnym wyznaczono, m.in. miejsce na budowę zboru ewangelickiego, domu pastora i cmentarza. Jeszcze w tym samym roku powstał pierwszy, drewniany zbór pod wezwaniem Świętej Trójcy (obecnie kościół pw. Św. A. Boboli). Pierwszym pastorem został Wincenty Stephani (zwany Kron). Starał się o ściągnięcie do miasta, jak największej ilości śląskich współwyznawców.
Dwa pożary kościoła
W 1707 roku w czasie pożaru miasta zbór spłonął, podpalony przez wojska rosyjskie. Świątynię odbudowywano do 1726 roku. Z 28 na 29 maja 1801 roku, o godzinie 3.00 nad ranem wybuchł w Rawiczu pożar, który strawił około 300 zabudowań, w tym 197 domów mieszkalnych i zbór ewangelicki. Kościół spalił się doszczętnie. Do czasu odbudowy świątyni nabożeństwa odbywały się w rawickim ratuszu i w budynku strzelnicy. Podjęto decyzję o budowie nowego kościoła. Plany postawienia nowej, murowanej świątyni, sporządził radca budowlany, znany architekt Karol Gotthard Langhans z Berlina. Prace rozpoczęto w 1803 roku i trwały pięć lat. Świątynia była kryta blachą i dachówką, miała 43 metry długości, 25 metrów szerokości i 16 metrów wysokości. Hala wieżowa (kruchta) miała 9,60 na 16 metrów. Wieża była okrągła, murowana z drewnianą latarnią. Na frontonie umieszczono napis: „Kościół Świętej Trójcy na chwałę Bogu zbudowany w latach 1803 - 1808". W świątyni mogło się modlić 2.000 wiernych. Poświęcono ją 21 lutego 1808 roku, a konsekrowano 21 grudnia tego samego roku, chociaż prace wykończeniowe prowadzono jeszcze w latach dwudziestych XIX w.
Trzeci pożar świątyni
25 kwietnia 1915 roku miał miejsce trzeci pożar rawickiego kościoła ewangelickiego, spowodowany prawdopodobnie zaprószeniem ognia przez blacharzy. Spaliło się całkowicie wnętrze świątyni, spłonęły dach, wieża i organy, stopieniu uległy dzwony. Ze świątyni pozostały tylko wypalone mury obwodowe. Odbudowa
Plany rekonstrukcji opracowali architekci Klein i Wolff z Wrocławia oraz Pitt z Poznania. Koszt budowy wyniósł 0,5 miliona marek. Projektanci zachowali ogólny układ świątyni, opracowany przez Langhansa w 1803 roku. Zmieniony został kształt dachu oraz - w niewielkim stopniu - wygląd wieży i całej budowli. Wykorzystano wypalone mury obwodowe, ale do rekonstrukcji, zamiast drewna, zastosowano żelazobeton. W owalnym wnętrzu ustawiono (wybudowano) ołtarz, pełniący równocześnie funkcję ambony (kanzel - altar) z płaskorzeźbami - odlewami: Zmartwychwstałego Chrystusa (w centrum), świętych: Piotra z kluczem i Marka z ewangelią (po lewej) i świętych: Pawła z mieczem i Łukasza z ewangeliarzem (po prawej). FOTO 3 Odbudowę świątyni wspierała akcja charytatywna, zorganizowana wśród mieszkańców Rawicza. Ofiarodawców datków uhonorowano możliwością wbicia ozdobnych ćwieków w drzwi kościoła (drugie boczne, po prawej stronie od głównego wejścia). Do 1945 r. świątynia była ewangelicka i nosiła wezwanie Św. Trójcy. W lipcu 1946 roku budowlę poświęcił ks. proboszcz Alojzy Becker i od tej chwili jest to kościół katolicki pw. Św. Andrzeja Boboli. (WJ)
Źródła: Wikipedia, www.regionwielkopolska.pl, www.parafiabobola.pl
