Zapomniana genialna polska malarka

Helena Szczypko opowiadała o życiu i twórczości Anny Bilińskiej, jednej z najwybitniejszych polskich malarek XIX wieku. Jej talent, determinacja i konsekwencja w pracy twórczej, pozwoliły zdobycie uznania w świecie sztuki, w czasach, gdy dla kobiet była de facto ograniczona wieloma barierami.

- Twórczość Anny Bilińskiej-Bohdanowiczowej to głównie malowane z dużym realizmem portrety, oddające charakter modeli - mówiła Helana Szczypko. - Jej warsztat cechował precyzyjny rysunek i dbałość o szczegóły, ale intuicyjnie zbliżała się do impresjonizmu. W zasadzie do lat 80. XX wieku, z niewiadomych powodów, pomijano ją w almanach sztuki.

Anna Bilińska całkowicie poświeciła się sztuce, życie to było dla niej malowanie. Jej prace zachwycają do dziś swoją szczerością i niezwykłą wrażliwością.

Dwa z obrazów Anny Bilińskiej zaginęły w czasie II wojny światowej: „Murzynka” (1884 r.) ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie (odzyskana w marcu 2012 r.) oraz „Włoszka” ze zbiorów prywatnych w Warszawie.

Portret znanego rzeźbiarza amerykańskiego autorstwa Bilińskiej George’a Greya Barnarda, który razem z nią studiował w Paryżu, znajduje się obecnie w kolekcji Departamentu Stanu w Waszyngtonie. W zbiorach Lwowskiej Galerii Obrazów znajduje się jej „Starzec z książką”.

*Anna Maria Bilińska-Bohdanowiczowa herbu Sas urodziła się w 1854 r. w Złotopolu na Ukrainie, zmarła w 1893 r. w Warszawie. Była jedna z największych polskich malarek XIX wieku, pierwszą Polką, która zdobyła sławę w ówczesnym sanktuarium i gnieździe sztuki, jakim był Paryż. Była również pierwszą Polką o profesjonalnym, akademickim wykształceniu artystycznym.

Pierwsze nauki rysunku pobierała u Michała Elwiro Andriolliego (zesłańca po powstaniu styczniowym), później studiowała malarstwo u Wojciecha Gersona w Warszawie. Podróżowała do Berlina, Monachium, Wiednia, Salzburga, północnych Włoch i Paryża. Tam uczęszczała do Académie Julian oraz Atelier Roberta Fleury. Rok przed swoją śmiercią poślubiła doktora medycyny Antoniego Bohdanowicza. Najważniejszą częścią twórczości Bilińskiej były portrety utrzymane w stylu realistycznym, charakteryzujące się prostotą i siłą wyrazu. Najbardziej zananę są: „Dama z lornetką” -1884 r. oraz „Portret młodej kobiety z różą” -1892 r. Ważne miejsce w jej twórczości zajmuje również „Autoportret” z 1887 r., za który zdobyła złoty medal na Salonie 1887 r. oraz srebrny na Wystawie Światowej w Paryżu w 1889 r. Anna Bilińska malowała także pejzaże i widoki miejskie.

Źródło: niezlasztuka.net