Plany rekonstrukcji świątyni opracowali architekci Klein i Wolff z Wrocławia oraz Pitt z Poznania. Koszt odbudowy wyniósł 0,5 miliona marek. Projektanci zachowali ogólny układ świątyni, opracowany przez Langhansa w 1803 roku. Zmieniony został kształt dachu oraz - w niewielkim stopniu - wygląd wieży i całej budowli. Wykorzystano wypalone mury obwodowe, ale do rekonstrukcji, zamiast drewna, zastosowano żelazobeton. W owalnym wnętrzu wybudowano ołtarz, pełniący równocześnie funkcję ambony (kanzel - altar) z płaskorzeźbami - odlewami: Zmartwychwstałego Chrystusa (w centrum), świętych: Piotra z kluczem i Marka z ewangelią (po lewej) i świętych: Pawła z mieczem i Łukasza z ewangeliarzem (po prawej).
Odbudowę świątyni wspierała akcja charytatywna, zorganizowana wśród mieszkańców Rawicza. Ofiarodawców uhonorowano możliwością wbicia ozdobnych ćwieków w drzwi kościoła (drugie boczne, po prawej stronie od głównego wejścia).
Pierwszy drewniany zbór ewangelicki w Rawiczu
W 1632 roku, w czasie trwania wojny trzydziestoletniej, do Sierakowa będącego częścią dóbr Adama Olbrachta Przyjemskiego, przybyli protestanci. Adam Olbracht Przyjemski, założyciel Rawicza, nadał jego mieszkańcom przywilej swobodnego wyznawania konfesji augsburskiej i nakazał przeniesienie do Rawicza parafii luterańskiej z Miejskiej Górki. W akcie fundacyjnym miasta wyznaczono, m.in. miejsce na budowę zboru ewangelickiego, domu pastora i cmentarza.
Jeszcze w tym samym roku powstał pierwszy, drewniany zbór pod wezwaniem Świętej Trójcy (obecnie kościół pw. Św. Andrzeja Boboli). Pierwszym pastorem został Wincenty Stephani (zwany Kron). Starał się o ściągnięcie do miasta, jak największej liczby śląskich współwyznawców.
Dwa pożary kościoła pw. św. Andrzeja Boboli w Rawiczu
W 1707 roku w czasie pożaru miasta zbór spłonął, podpalony przez wojska rosyjskie. Świątynię odbudowywano do 1726 roku. Z 28 na 29 maja 1801 roku, o godzinie 3.00 nad ranem wybuchł w Rawiczu pożar, który strawił około 300 zabudowań, w tym 197 domów mieszkalnych i zbór ewangelicki. Kościół spalił się doszczętnie. Do czasu odbudowy świątyni nabożeństwa odbywały się w rawickim ratuszu i w budynku strzelnicy.
Podjęto decyzję o budowie nowego kościoła. Plany postawienia nowej, murowanej świątyni, sporządził radca budowlany, znany architekt Karol Gotthard Langhans z Berlina. Prace rozpoczęto w 1803 roku i trwały pięć lat. Świątynia była kryta blachą i dachówką, miała 43 metry długości, 25 metrów szerokości i 16 metrów wysokości. Hala wieżowa (kruchta) miała 9,60 na 16 metrów. Wieża była okrągła, murowana z drewnianą latarnią. Na frontonie umieszczono napis: „Kościół Świętej Trójcy na chwałę Bogu zbudowany w latach 1803 - 1808". W świątyni mogło się modlić 2.000 wiernych. Poświęcono ją 21 lutego 1808 roku, a konsekrowano 21 grudnia tego samego roku, chociaż prace wykończeniowe prowadzono jeszcze w latach dwudziestych XIX w.
Do 1945 r. świątynia była ewangelicka i nosiła wezwanie Św. Trójcy. W lipcu 1946 roku budowlę poświęcił ks. proboszcz Alojzy Becker i od tej chwili jest to kościół katolicki pw. Św. Andrzeja Boboli.
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.