Pierwotny, drewniany kościół pw. Świętej Trójcy w Rawiczu wzniesiony został w 1639 r., a więc rok po wydaniu przez Władysława IV przywileju lokacyjnego miasta (fundatorem był dziedzic Adam Olbracht Przyjemski). Była to świątynia ewangelicka. Kościół spłonął w pożarze w 1707 r.
Następna świątynia - wzniesiona w latach 1724 - 1729 - ,,poszła z dymem” w 1801 r . Obecny kościół, murowany, postawiony został przez budowniczego Krausego z Poznania, wg. projektu Carla Gottharda Langhansa (m.in. architekta Bramy Brandenburskiej), w latach 1803 - 1808. Także ta świątynia spłonęła - pożarze, który miał miejsce w 1915 r. Została jednak odbudowana w ciągu zaledwie 2 lat z zachowaniem pierwotnego projektu. Wnętrze kościoła, a także stropy, dach i wieża były przed pożarem drewniane. Podczas odbudowy zastosowano żelazobeton. Do 1945 r. świątynia była ewangelicka i nosiła wezwanie Św. Trójcy. Od 1946 r. jest to kościół katolicki pw. św. Andrzeja Boboli. Do 1970 r. był częścią parafii pw. Chrystusa Króla i Zwiastowania NMP, od tej pory stał się kościołem parafialnym.
Carl Gotthard Langhans - najwybitniejszy architekt śląski epoki klasycyzmu
Carl Gotthard Langhans, najwybitniejszy architekt śląski epoki klasycyzmu, urodził się w 1732 r. w Kamiennej Górze. Naukę pobierał w ewangelickim gimnazjum przy Kościele Pokoju w Świdnicy, gdzie jego ojciec był prorektorem. Potem studiował prawo na uniwersytecie w Halle, uczył się także rysunku i budownictwa. Jego kariera zawodowa rozpoczęła się w 1763 r. od stanowiska prywatnego architekta księcia Franza Adriana von Hatzfelda. Jego wrocławski pałac przy ul. Wita Stwosza, wybudowany w latach 1767 - 1774, uznawany jest za najznakomitszą rezydencję śląską XVIII w. Langhans zaprojektował go wraz z francuskim architektem Isidore Canevale, działającym w tym czasie w Wiedniu.
Dziełem Langhansa są m.in. kościoły w Sycowie, Wałbrzychu, Kąkolewie, Szczecinie i Dzierżoniowie, pałace w Pawłowicach (na zlecenie hr. Maksymiliana Mielżyńskiego), Samotworze, Brzegu Dolnym (wraz z parkiem miejskim), a także rezydencja wrocławskich bankierów Wallenbergów-Pachalych (dzisiaj część biblioteki uniwersyteckiej). Zaprojektował również zamek w Smardach (wg. projektów Bramy Brandenburskiej), gmachy teatrów w Poznaniu i Poczdamie, dworskiego w Charlottenburgu oraz narodowego w Berlinie, oranżerię przypałacową (15 ha) w Żmigrodzie i przebudowę gmachu opery berlińskiej (jego syn Carl Ferdinand przebudował ją po pożarze w 1843 r.)
Od 1886 r. C.G.Langhans pracował w Berlinie, sprowadzony przez króla Fryderyka Wilhelma II. Już po roku został naczelnym architektem dworskiego urzędu budowlanego. Spośród dzieł Langhansa do historii światowego dziedzictwa sztuki weszła Brama Brandenburska w Berlinie, jego znak rozpoznawczy. Została wybudowana w latach 1788 - 1791, a architekt wzorował się na Propylejach, monumentalnej bramie prowadzącej do Akropolu w Atenach. Brama stanowiła część większego planu urbanistycznego, mającego na celu przekształcenie Berlina w reprezentacyjną stolicę europejską. Wznosi się na wysokość 26 m, jej szerokość wynosi 65 m. Autorem znajdującej się na niej kwadrygi (zaprzęg czterokonny) jest Johann Gottfried Schawdow.
Carl Gotthard Langhans zmarł we Wrocławiu w 1808 r. Jego syn Carl Ferdinand (1781 - 1864) był również znakomitym architektem. Zaprojektował m.in. operę wrocławską i Starą Giełdę, teatry w Lipsku i Wrocławiu oraz synagogę w Białym Bocianie pod Wrocławiem.
Ciekawostki o Bramie Brandenburskiej
W okresie panowania Fryderyka Wilhelma II były dostępne trzy środkowe przejścia, nie dla wszystkich dostępne. Ze środkowego korzystała jedynie rodzina królewska oraz prestiżowi urzędnicy. Zwyczajni obywatele mieli możliwość przechodzenia jedynie dwoma skrajnymi pasażami.
W 1793 r. szczyt bramy został przyozdobiony figurą kwadrygi powożonej przez uskrzydloną grecką boginię Nike. W 1806 r. po zwycięstwie wojsk Napoleona w bitwie pod Jeną-Auerstedt, cesarz Francuzów postanowił zabrać kwadrygę do Paryża. Nike wróciła do Berlina w 1814 r. po odsunięciu Napoleona od władzy.
Kiedy Berlin po II wojnie światowej podzielono na Wschodni i Zachodni, przejście przez bramę było zamknięte. Z obu stron budowlę otaczał Mur Berliński.
W 1963 r., gdy John F. Kennedy stanął pod Bramą Brandenburską, Rosjanie rozwiesili po swojej stronie wielkie, czerwone materiałowe płachty, których celem było ukrycie Berlina Wschodniego.
Na przełomie lat 1945 -1957 na maszcie wisiała flaga Związku Radzieckiego, która została zastąpiona flagą NRD. W 1989 r. usunięto maszt.
W 2009 r. odbyły się obchody 20. rocznicy upadku Muru Berlińskiego. Przy bramie odbyła się niecodzienna uroczystość. Przewrócono ponad 1000 wielkich kostek domina, które były symbolem drogi demokratycznych przemian zaistniałych w bloku wschodnim. Pierwszą z kostek pchnął Lech Wałęsa.
Brama Brandenburska obecnie widnieje na niemieckich rewersach monet.
Na przełomie lat 2000 - 2002 budowla została zamknięta, gdyż została objęta renowacją wartą 6 mln euro. Oficjalne otwarcie po odnowieniu odbyło się 3 października 2002. Był to rok, w którym obchodzono 15. rocznicę zjednoczenia Niemiec.
Każdego roku na imprezie sylwestrowej pod Bramą Brandenburską bawi się około miliona osób.
To jedyna spośród 18 bram miejskich Berlina, która zachowała się do czasów obecnych. Obecnie jest zamknięta dla wszelkich pojazdów.
Źródła: Wikipedia, bryla.pl, Wikiwand, berlintravel.pl, rzucijedz.pl, archiwum „Życia Rawicza”
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.