Sztuka uboga, zwana czasem „śmietnikową” lub „śmieciową”

Arte povera (wł. sztuka uboga, sztuka biedna) to ruch artystyczny rozwijający się gównie w latach 1967 - 77. Krytyk sztuki Germano Celant użył tego terminu opisując prace grupy włoskich artystów, których cechą charakterystyczną było eksponowanie surowości materiałów - metalu, gałęzi, szkła, kamienia, gazet, szmat. Posługiwanie się przedmiotami pospolitymi miało być odwrotem od tradycyjnej tzw. wysokiej sztuki.

- Artyści z tego nurtu, który jest bliski minimalizmowi, używali nawet rzeczy znalezionych na śmietniku - mówiła Helena Szczypko. - Było to dążenie do pozbawienia dzieła wartości przedmiotowej, protestem wobec komercji. Ważną rolę odgrywał sam proces myślowy przy tworzeniu i odbiorze pracy. To z kolei było bliskie konceptualizmowi, czasem happeningowi.

Swoistą scenografią spotkania była utrzymana w klimacie prelekcji kompozycja przestrzenna i obraz Heleny Szczypko „Widok z okna na śmietnik”.

Artystka bardzo ciekawie omówiła twórczość i życie pięciu „sztandarowych” przedstawicieli tego nurtu z Piero Manzoni na czele, którego działania szokowały.

W maju 1961 roku zainspirowany twórczością dadaistycznego artysty Marcela Duchampa, stworzył pracę, która wywołała szok - Gówno artysty (Merda d’artista). Z jednej strony pomysł Manzoniego odebrano jako kontrowersyjny i wzbudzający odrazę, z drugiej, został przyjęty z fascynacją i odczytany jako dialog ze sztuką. Seria stworzona przez artystę składała się z 90 ponumerowanych puszek, których zawartością były odchody artysty. Na etykiecie zostało to opisane w czterech językach (włoski, angielski, niemiecki i francuski). Praca ta bardzo szybko zyskała rozgłos, a wokół niej urosło wiele kontrowersji. Pomimo licznych doniesień o eksplozjach i wyciekach - 45 puszek uległo zniszczeniu - gipsie zamiast fekaliów, nigdy jednoznacznie nie potwierdzono, co naprawdę kryje się w puszkach.

O październikowym spotkaniu z cyklu „Historia sztuki - cena talentu”, którego bohaterem był Witkacy, można przeczytać TUTAJ