Jest to druga odsłona tego cyklu, pierwsza miała miejsce dziesięć lat temu. Obecna wystawa prezentowana miała być rok temu, ale przeszkodziła temu pandemia. Nakręcono jedynie film, który można zobaczyć Tutaj
Inspiracją całego cyklu była dla Tomasz Bzdęgi ciemna i przejmująca muzyka zespołu Dead Can Dance*.
Wystawa jest bardzo spójna, przemyślana do najdrobniejszego szczegółu. Większość obrazów ma formę kwadratu, ale są też koła i półkola, co nawiązuje do kształtu zarówno słońca jak i jego „lustra”, czyli księżyca. Ich kolorystyka jest mroczna, przeważają czernie, ugry, ciemne zielenie, czasem tylko pojawiają się brudne purpury. Słońce umiera, jednak jakby walczy, przebija się delikatne światło. Uczucie niepokoju niepokoju i jakby schyłku „źródła życia” potęgują kawałki skorodowanej blachy w odcieniach złota i ciemnej czerwieni.
Jest w tym też odwołanie do ostatniej wystawy Tomasza Bzdęgi „Hiperborea”. Z drugiej strony „umierające słońce” wpisuje się w ogólnoświatowy, pesymistyczny klimat zagrożenia powodowany pandemią.
*Dead Can Dance - brytyjsko-australijska grupa muzyczna prezentująca alternatywne spojrzenie na muzykę, z wpływami gatunków zaliczanych do szeroko pojętego dark independent (w Polsce często używa się terminu „subkultura gotycka”) . Powstała w 1981 roku w Melbourne z inicjatywy Brytyjczyka Brendana Perry’ego, do którego wkrótce dołączyła Australijka Lisa Gerrard. Zespół rozwiązano w 1998 roku. Siedem lat później, w 2005 roku, został on reaktywowany. Jednak po trasie koncertowej grupa zaprzestała grania. W 2011 roku duet znów wznowił działalność. Zespół odwiedził Polskę pięciokrotnie - w 2005 i 2012 roku były to koncerty w Warszawskiej Sali Kongresowej, a w 2013 roku trzy kolejne koncerty (Wrocław, Sopot, Zabrze).
Źródło: Wikipedia
