Na cmentarzu parafialnym w Rawiczu, na grobach zabitych podczas rozruchów głodowych w Rawiczu 19 sierpnia 1921 roku (tzw. Krwawy Piątek), złożono wiązanki kwiatów.
Podczas zajść zginęło siedem osób. Trzy poległy na miejscu, pozostałe zmarły w szpitalu 19, 20 i 21 sierpnia. Najmłodszy z nich miał 17 lat. Zbiorowy pogrzeb odbył się 25 sierpnia na rawickim cmentarzu.
Geneza
Podłożem rozruchów była zła sytuacja gospodarcza na obszarze byłego zaboru pruskiego. Do czerwca 1921 roku tereny te były oddzielone od pozostałej części kraju granicą celną. Wobec tego obowiązywał tu zarówno inny system płac, jak i cen. Kiedy granicę zniesiono, radykalnie wzrosły ceny, a więc i koszty życia. To wywoływało niezadowolenie społeczne, w związku z czym coraz częściej dochodziło do protestów.
Odmówili pracy za niską stawkę
Początkiem rozruchów w Rawiczu był bunt pracowników zatrudnionych przy regulacji Dąbroczni. Odmówili pracy za głodową stawkę i wyruszyli do Rawicza, aby przedstawić swoje postulaty lokalnym władzom. Żądań płacowych robotników nie spełniono.
Rozpoczęły się demonstracje głodowe i doszło do starć ulicznych robotników i głodujących z policją. Protestującym udało się rozbroić kilku policjantów, reszta funkcjonariuszy wycofała się w ul. Paderewskiego (obecnie Wojska Polskiego), skąd zaczęto strzelać do ludzi. Walki trwały kilka godzin, gdyż z okolicznych wsi nadciągali uzbrojeni w kosy i widły chłopi. Miasto zostało otoczone kordonem wojska. Do nocy wyłapano lub zabito większość uczestników protestów.
Jak podają źródła historyczne, uczestnicy tamtych wydarzeń zostali osądzeni i uwięzieni. Po odbyciu wyroku, duża część z nich wyjechała do Francji.
Tablicę upamiętniajacą poległych podczas rozruchów głodowych można zobaczyć na budynku rawickiego ratusza. Wmurowano ją tam w 1962 roku.
