Ostatni, piąty dzień FORMY, rozpoczął wernisaż wystawy malarskiej Tomasza Bzdęgi „Po drugiej stronie...”. Tytuł z jednej strony nawiązywał do „Alicji w krainie czarów”, z drugiej był odniesieniem do miejsca pracy, gdyż ekspozycję umieszczono na murze przy ul. Targowej.
Prezentowany cykl abstrakcyjnych obrazów tworzy jakby swoistą historię: zasypianie, sen, redukcja zewnętrznych bodźców, powolne budzenie. Podkreślają to formaty prac i ich kolorystyka: od dużych do najmniejszych, od pastelowych czerwieni do ciemnych zieleni i brązów.
Następnym punktem programu był spektakl taneczny w ramach Projektu PańFu, który tworzą byli członkowie Teatru Tańca Akro, „Cebulowa z parówkami”. Motywem przewodnim był stół, jako symbol domu, gościnności i bycia razem. Zespół stosuje technikę tańca współczesnego, wzbogaconą o język teatru i improwizację, poszukując łącznika między tym co taneczne, a tym co teatralne. Jedno przenika się z drugim, tworząc swoisty i charakterystyczny styl. Inspiracją do choreografii jest codzienne życie, otaczająca rzeczywistość. W przedstawieniach PańFu, widz odnajduje zarówno taneczną narrację, jak i teatralną dramaturgię. Głównym założeniem Projektu jest poszukiwanie nowych form wyrazu poprzez taniec i ruch.
Bardzo ciekawą propozycję przedstawiła wrocławska grupa artystyczna „Małe Instrumenty”. Muzyka Fryderyka Chopina w ich wykonaniu nabrała zupełnie innego wyrazu i kolorytu. Prawie miniaturowe instrumenty (głównie rodzina pianin fortepianów) miały inny zakres brzmień, niż te tradycyjne. Często wzbogacone były przez niecodzienne eksperymenty dźwiękowe. Prezentowana muzyka miała niepowtarzalny charakter barw, a założyciel zespołu Paweł Romańczuk dowcipnie prowadził całość. Dodatkowo opowiadał o wykorzystywanych instrumentach, demonstrował je i mówił o sposobach wydobywania dźwięków. Po koncercie wszyscy chętni mogli z b;liska obejrzeć instrumenty, a nawet na nich zagrać.
Ostatnim, bardzo mocnym akcentem tegorocznej FORMY był spektakl teatru plenerowego „Biuro Podróży” z Poznania, „Carmen Funebre” . Odbył się na boisku Gimnazjum nr 1. Inspiracją do powstania przestawienia były nasilające się konflikty etniczne, wybuchy nacjonalizmu i wojna w Bośni. Szczudła, ogień, efekty świetlne oraz przejmująca muzyka z jednej strony przerażały, wywoływały lęk, ale z drugiej współczucie dla uchodźców. W spektaklu padało niewielu słów, ale sekwencja sugestywnych obrazów wywarła na widzach bardzo silne wrażenie. Był to świetny spektakl, kwintesencja dokonań teatrów ulicznych. Nic dziwnego, że Teatr „Biuro Podróży” jest słynny dosłownie na cały świat. (WJ)
