Parada widm i pytanie co się stało? Kto zabił?

O czym opowiada sztuka "W małym dworku"? 

Akcja dramatu, który w klimacie przypomina tragifarsę, rozgrywa się w Kozłowicach, fikcyjnym majątku, umieszczonym przez Witkacego w powiecie sandomierskim. Głównymi bohaterami są owdowiały dziedzic Diapanazy Nibek, jego córki - Zosia i Amelka, kuzyn, niespełniony poeta Jęzory Pasiukowski, oficjalista Kozdroń i pracownicy.

Zosia i Amelka postanawiają urządzić seans spirytystyczny. Pojawia się widmo matki, Anastazji Nibek. Duch kobiety pije kawę i wiśniówkę, udostępnia pamiętnik mówiący o jej zdradach i śmierci. Diapanazy Nibek wyznaje, że zastrzelił żonę, gdyż zdradzała go z Jęzorym, ale duch z zaświatów przedstawia inną wersję wydarzeń. Twierdzi, że jej kochankiem był oficjalista Ignacy Kozdroń, a śmierć nastąpiła z powodu zaawansowanego raka wątroby. W zasadzie do końca nie wiadomo, jak to się stało. Diapanazy Nibek do opieki nad córkami sprowadził młodą kuzynkę Anetę Wasiewiczównę, nauczycielkę muzyki, która przez widmo zostaje wyswatana Pasiukowskiemu, Diapanazy Nibek popełnia samobójstwo, córki się trują, w konsekwencji cała rodzina Nibeków kończy w postaci widm.

- Nie jest to ścisła inscenizacja dramatu Witkacego - powiedział we wstępie Sylwester Różycki. - Pewne sceny dopisałem, ale starałem się być wierny witkacowskiej konwencji Czystej Formy.

Surrealistyczna zagadka kryminalna, czyli rawicka wersja sztuki „W małym dworku”

Sztuka „W małym dworku” autorstwa Witkacego, została w adaptacji Sylwestra Różyckiego jakby przenicowana, przedstawiona jako nieco surrealistyczna zagadka kryminalna, z prowadzonym na bieżąco śledztwem. Witkacy w swoim trzyaktowym dramacie zachował pewną linearność zdarzeń, koncepcja Sylwestra Różyckiego łamała tradycją grecką triadę - jedność czasu, miejsca i akcji. Przeplatały się sceny z „teraz” i „tak było, zdarzyło się”. Zachowana była główna fabuła, ale jej kontekst był zupełnie inny. W konsekwencji mniej było absurdu, więcej realizmu.

Końcowe sceny są jakby podkreśleniem i wypunktowaniem koncepcji inscenizacji. Melanż kolorowych świateł, dinozaury, widmowy taniec - surrealizm miesza się z absurdem, a potem przejście do realizmu, sądowo-policyjnej relacji zdarzenia w dworku.

„W małym dworku” - dramat Stanisława Ignacego Witkiewicza z 1921 r. (ostatnia scena dopisana w 1925 roku). Jest krytyką konwencji realistycznej w sztuce i powstała w odpowiedzi na dramat „W małym domku” Tadeusza Rittnera. W dużej mierze jest jego parodią. Atmosfera dramatu może kojarzyć się z surrealizmem i fantastyką. Inna rzeczywistość, na pograniczu realności i „świata widm”, określana jest jako „lepszy świat”, wolności, poezji i piękna. Doprowadzając realistyczną konwencję do absurdu, Witkacy wykazuje ich przestarzałość i nieprzydatność we współczesnej sztuce. Wartościami mają być pomysłowość i nieprzewidywalność, treść schodzi jakby na drugi plan. Jest to realizacja jego postulatu teorii Czystej Formy.

W spektaklu wystąpili:

• Weronika Winna,
• Jacek Dworecki,
• Bruno Stefańczyk,
• Lena Staszko,
• Alicja Kuczyńska,
• Barbara Dubicka,
• Filip Siekanowicz,
• Joanna Paterek,
• Marcelina Hodura,
• Maria Zaleska,
• Ewa Snella,
• Barbara Czajkowska.

Światła: Karol Trzcieliński

O spektaklu „Kwiat paproci”, również w reżyserii Sylwestra Różyckiego, w którym kilka dni temu zaprezentowała się Grupa Teatralna Sub Rosa, można przeczytać TUTAJ