reklama

Przejmujący spektakl na podstawie twórczości Tadeusza Różewicza

Opublikowano:
Autor:

Przejmujący spektakl na podstawie twórczości Tadeusza Różewicza - Zdjęcie główne
reklama
Udostępnij na:
Facebook

Przeczytaj również:

KulturaW sali widowiskowej w ramach Rawickiego Festiwali Teatralnego odbył spektakl poetycki „Twarz trzecia”, oparty na twórczości Tadeusza Różewicza. Wystąpili w nim: Edyta Torhan, Buba Badjie Kujateh (grał na korze, bębnach i śpiewał) oraz Dariusz Taraszkiewicz, który był reżyserem przedstawienia.
reklama

Tomik Tadeusza Różewicza „ Twarz trzecia” opublikowany w 1968 roku jest kontynuacją wydanej powstałej w 1964 roku „Twarzy”. Uzupełniony o osiemnaście nowych tekstów, z drobnymi korektami wcześniejszych wierszy, stanowi odmienną całość, inną jakość. Przez czytelników został przyjęty dość zimno, krytyków drażnił - jak określali -

„kultywowaniem nihilistycznej rozpaczy, emocjonalnym ekshibicjonizmem i brakiem rygoru”.

Różewiczowi zarzucano turpizm*, czy pesymizm związany z kondycją człowieka. Jego postawę określano ją jako tchórzliwą ucieczkę w wyidealizowane, rajskie krainy snu i pamięci o bezgrzesznym dzieciństwie. Zaakcentowana w „Twarzy trzeciej” nieufność wobec ocalającej mocy poezji, teza o jej śmierci, a nawet nazywanie siebie „byłym poetą”, przyczyniły się do tego, że Różewicza ogłoszono „płaczką pogrzebową”, „zarażonym śmiercią”. Pamiętać należy, że wszystko działo się w zakłamanej PRL-owskiej rzeczywistości, w narastającej antysemickiej nagonce i rosnącej, nachalnej propagandzie sukcesu socjalistycznego rozwoju państwa.

reklama

Spektakl „Twarz trzecia” był przemyślany i skomponowany w najdrobniejszych szczegółach. Układ 20. wierszy Tadeusza Różewicza obrazował smutną egzystencję człowieka, bez nadziei i perspektyw, od młodości przez jesień życia, starość po śmierć. Symbolizowały ją rzucane garście piasku, jakby na trumnę podczas pogrzebu. Aktorzy doskonale wczuli się w świat jednego z największych polskich poetów i dramaturgów, w końcu lat 70., kandydata do Literackiej Nagrody Nobla. (WJ)

Turpizm - Cechą charakterystyczną tej odmiany twórczości jest antyestetyzm i swoisty kult brzydoty, w celu wywołania szoku estetycznego. W poezji polskiej turpizm pojawił się po 1956 roku i posługiwali się nim: Stanisław Grochowiak, Ernest Bryll, Andrzej Bursa i inni. Programowo przedstawiciele turpizmu włączyli do swoich utworów motywy brzydoty, kalectwa, choroby, śmierci. Opisywali przedmioty, krajobrazy i zjawiska odrażające (zniszczenie, przemijanie, starzenie się, rozkład), co miało służyć uwiarygodnieniu przedstawionej wizji świata, pomóc w afirmacji rzeczywistości ze wszystkimi jej aspektami.

reklama

Źródło: Wikipedia

 

reklama
reklama
Udostępnij na:
Facebook
wróć na stronę główną

ZALOGUJ SIĘ - Twoje komentarze będą wyróżnione oraz uzyskasz dostęp do materiałów PREMIUM.

e-mail
hasło

Nie masz konta? ZAREJESTRUJ SIĘ Zapomniałeś hasła? ODZYSKAJ JE

reklama
Komentarze (0)

Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.

Wczytywanie komentarzy
reklama
reklama