Franciszkanie - reformaci zostali sprowadzeni do Miejskiej Górki w 1620 r., gdy dziedzicem miasta był Adam Olbracht Przyjemski. W tym czasie wróciło ono do katolicyzmu, po latach dominacji wiary protestanckiej. Zabudowania zakonne, czyli drewniany kościółek i klasztor postawiono niedaleko zabudowań, nad samą rzeką Dąbroczną. Dzisiaj nie wiadomo już, które dokładnie to było miejsce.
Pierwszy w Wielkopolsce
Franciszkanie, przy pomocy ks. Szymona z Górki, ówczesnego proboszcza Miejskiej Górki, zbudowali drewniany kościół pw. Świętego Krzyża i klasztor - pierwszy w Wielkopolsce. Pierwszym kustoszem reformatów na ziemi wielkopolskiej, w latach 1623-29, został wielebny ojciec Benedykt Bułakowski, który w 1645 r. w Toruniu, uczestniczył w rozmowach braterskich katolików z heretykami (kalwinami i luteranami). W latach 1646-49 był prowincjałem Wielkopolski (przełożonym), lecz nadal przebywał w klasztorze góreckim, gdzie w 1649 r. umarł.
Zmiana lokalizacji
Jak wynika ze źródeł historycznych, z powodów częstych wylewów rzeki i dzięki szczodrobliwości księcia Aleksandra Sułkowskiego - dziedzica Miejskiej Górki - ojcowie franciszkanie w 1739 r. rozpoczęli budowę nowego, murowanego kościoła i klasztoru – tym razem za rzeczką Dąbroczną, na piaskowym pagórku zwanym „Goruszki”.Nie zapomniano jednak o pierwszej lokalizacji. Na jej pamiątkę, w pobliżu miejsca, gdzie stał pierwszy klasztor, postawiono figurę św. Franciszka. Niestety, obecnie jej losy nie są znane. Nikt nie wie, co się z nią mogło stać. Prawdopodobnie została zniszczona podczas okupacji. Nie zachowały się też żadne pamiątki z nią związane. Pracownicy OKSiAL-u dotarli do jednej, a i tak mało wyraźnej fotografii ją przedstawiającej.
Święty Franciszek urodził się w 1181 roku w Asyżu. Pochodził z zamożnej, kupieckiej rodziny, z której odszedł, by poświęcić się pomocy najuboższym. Został żebrakiem. Wieść o „Biedaczynie Bożym”, jak określano Franciszka, szybko dotarła do papieża, który zezwolił na założenie zakonu franciszkanów. Jego podstawą miało być ubóstwo, pomoc najbiedniejszym i najbardziej potrzebującym, a także afirmacja życia jako cudu Bożego. Właśnie owa afirmacja wyróżniała świętego Franciszka spośród tłumu zakonników, którym według średniowiecznych kanonów wiary, zdecydowanie bliżej było do umartwiania się i ciągłej pokuty. Franciszek rozumiał wiarę raczej jako powód do radości, a receptę na szczęśliwe życie – w pokorze, ubóstwie, poświęcaniu się pomocy innym i szacunku wszelkich żywych istot na ziemi.
