Jest to roślina jednoroczna o pędach silnie rozgałęzionych, wysokich do 40 cm i liściach drobnych równowąskich, bezogonkowych na szczycie zaostrzonych.
Tworzy małe biało-różowe kwiatki, osadzone w kątach liści. Kwitnie w lipcu. - Cała roślina ma odcień zielono-szary, z wyraźnym czerwonym antocyjanem. Jest dobrze przystosowana do naszego klimatu. Lubi ziemię żyzną, próchniczną, starannie uprawioną, stanowiska o odczynie obojętnym, a nawet zasadowym. Lepiej, gdy miejsce uprawy jest dobrze nasłonecznione i osłonięte - uważa Jarosław Górski z Wielkopolskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego. Cząber wysiewa się w kwietniu wprost do gruntu w rzędy co 30 cm. Wschody w korzystnych warunkach ukazują się po 10-14 dniach. W pierwszym okresie konieczne jest staranne pielenie i podlewanie.
Ziele cząbru zawiera olejki eteryczne, garbniki, żywice, śluzy, sole mineralne: kobalt, miedź, mangan, żelazo oraz w większych ilościach cynk. - Ma ono działanie przeciwzapalne, antyseptyczne i wiatropędne. Działa też przeciwbiegunkowo. W warunkach domowych jest to środek pobudzający wydzielanie soków żołądkowych. Stosowany jest w nieżytach przewodu pokarmowego, przy niestrawności i wzdęciach - wylicza Alicja Nowak z WODR-u. W kuchni cząber może być stosowany zarówno w stanie świeżym, jak i suszonym. Ma ostry, specyficzny smak, dzięki czemu nadaje mdłym warzywom pikantny posmak. Szczególnie nadaje się do warzyw strączkowych. Naciera się nim mięsa oraz dodaje do wędlin i marynat. Jest składnikiem pieprzu ziołowego, dlatego też pospolicie nazywa się go pieprznikiem.
(HD)
