Historia posługi sióstr Elżbietanek w Rawiczu ma związek w powołaniem w 1837 r. Wikariatu Rawickiego. Powstał w ramach parafii łaszczyńskiej i obejmował - prócz miasta - Dębno Polskie, Masłowo, Sierakowo i Szymanowo.
Elżbietanki do Rawicza przybyły w latach 60-tych XIX wieku
W latach 60-tych XIX wieku późniejszy pierwszy proboszcz parafii farnej - ks. Antoni Gaertig - wystosował list do Marii Merkert w Nysie, założycielki Zgromadzenia Zakonnego Sióstr Elżbietanek, z prośbą o przysłanie do Rawicza dwóch sióstr, aby mogły się podjąć dzieła opieki nad chorymi i ubogimi w mieście. 15 kwietnia 1863 r. Siostry Elżbietanki utworzyły w Rawiczu pierwszy w Wielkopolsce swój dom zakonny i rozpoczęły posługę. W latach wojen toczonych przez Prusy, w drugiej połowie XIX w., opiekowały się również rannymi żołnierzami.21 marca 1867 r. ks. abp Mieczysław Ledóchowski podniósł Wikariat do godności samodzielnej parafii, a dopiero w latach 1900 - 1902 wybudowano kościół parafialny, konsekrowany 5 maja 1907 r.
Siostry uczą religii oraz pomagają w parafii farnej
Po dziesięciu latach pobytu w Rawiczu siostry zbudowały swój dom przy ówczesnej Karlstrasse. Oddany do użytku w 1872 r. budynek został później rozbudowany. Zachowany do dziś piętrowy obiekt przy kościele farnym ozdobiły detale typowe dla architektury mauretańskiej. Dom poprzedza charakterystyczne, murowane ogrodzenie z bramą zwieńczoną krucyfiksem. Elżbietanki, oprócz opieki nad chorymi, prowadziły również przedszkole i aptekę przy szpitalu.Po przerwie w okresie okupacji hitlerowskiej, siostry wróciły do swoich zajęć. W okresie PRL-u władze zwolniły je zarówno z pracy w szpitalu, jak i przedszkolu. Obecnie Elżbietanki (pięć sióstr) zajmują się nauczaniem religii oraz pracami pomocniczymi w parafii. 16 listopada 2013 r. świętowały w parafii rawickiej jubileusz 150-lecia.
Zgromadzenie Zakonne Sióstr Elżbietanek założono na Górnym Śląsku
Elżbietanki noszą czarne habity z białym kołnierzykiem, czarny welon z biała wypustką, na piersi medal z wizerunkami św. Elżbiety i Maryi Niepokalanej na odwrocie. Warto podkreślić, że w Ameryce Płd. i Afryce siostry przywdziewają habit i welon jasno-szary.Zgromadzenie powstało 27 września 1842 roku w Nysie na Górnym Śląsku. Jego założycielkami były cztery młode kobiety: Klara Wolff, Matylda Merkert, bł. Maria Luiza Merkert oraz Franciszka Werner.
Nazwa zgromadzenia upamiętnia postać św Elżbiety Węgierskiej, zwanej również Elżbietą z Turyngii, która jest również patronką Niemiec i Węgier. Urodziła w 1207 r. w Bratysławie lub na zamku w Sarospatah, zmarła 17 listopada 1231 r. w Marburgu. Była księżniczką węgierską, trzecim dzieckiem króla Węgier Andrzeja II z dynastii Arpadów i Gertrudy z Meran (siostry św. Jadwigi Śląskiej i Agnieszki, królowej Francji). Zgodnie z panującą wtedy tradycją, Elżbieta została zaręczona już w wieku czterech lat. Zaplanowano, że poślubi Ludwika IV, co stało się, gdy miała 14 lat. Z tego związku przyszła na świat trójka dzieci (Herman, Zofia i Gertruda). Małżeństwo trwało zaledwie sześć lat. Ludwik IV zmarł bowiem w czasie jednej z wypraw krzyżowych - 1227 r.
Św. Elżbieta w swoim postępowaniu wzorowała się na znanych jej życiorysach świętych. Wiodła życie w ubóstwie, posługiwała chorym. Założyła też szpital, który znajdował się blisko zamku. Zmarła nagle w nocy z 16 na 17 listopada 1231 r. Możliwe, że śmierć spowodowana była wyczerpaniem. Została ogłoszona świętą przez papieża Grzegorza IX 27 maja 1235 r. Modlą się do niej wdowy, chorzy i żebracy.
Kim były założycielki zgromadzenia?
Bł. Maria Luiza Merkert (ur. 21 września 1817 w Nysie, zm. tam 14 listopada 1872 r.) zwana „Wielką kobietą Śląska” XIX wieku lub „Śląską samarytanką” oraz błogosławioną Kościoła katolickiego. W 1850 r. została wybrana pierwszą przełożoną generalną Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety i była nią aż do śmierci, składając 5 maja 1860 śluby zakonne. W Nysie wybudowała dom macierzysty, a pod jej kierownictwem powstało 90 domów zakonnych, 12 szpitali i wiele domów opieki w 9 diecezjach: chełmińskiej, poznańskiej, warmińskiej, wrocławskiej, fuldzkiej, ołomunieckiej, osnabrückiej, praskiej i paderborńskiej oraz 2 wikariatach apostolskich w Saksonii i Szwecji.Zmarła w opinii świętości 14 listopada 1872 r.. Została pochowana na Cmentarzu Jerozolimskim w Nysie. W chwili jej śmierci zgromadzenie liczyło 465 sióstr w 87 domach. Od 16 lipca 1964 jej doczesne szczątki spoczywają w kościele św. Jakuba i Agnieszki, gdzie od 2 marca 1998 po dokonaniu kanonicznego rozpoznania, trumna jest eksponowana w marmurowym sarkofagu w kaplicy Trójcy Świętej.
Matylda Merkert (ur. 27 kwietnia 1813 r. w Nysie, zm. 8 maja 1846 r. w Prudniku). Od młodych lat słynęła z pobożności. Była m.in. członkinią Bractwa Grobu Chrystusowego. Od 1842 r. poświęciła się pielęgnacji ubogich chorych na terenie Nysy. Od 1846 r. przebywała w Prudniku, gdzie pracowała w szpitalu. Zmarła tam wskutek zarażenia się tyfusem.
Franciszka Werner (ur. 2 grudnia 1817 r. w Nysie, zm. tam 14 grudnia 1885 r.). Wikaria generalna i druga z kolei przełożona generalna Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety (elżbietanek) oraz Służebnica Boża Kościoła Katolickiego. Uczęszczała do Miejskiej Szkoły Katolickiej dla Dziewcząt w Nysie, gdzie - oprócz czytania i pisania - nauczyła się rękodzielnictwa. We wrześniu 1842 r. dołączyła do rodzeństwa Marii Luizy i Matyldy Merkert, które kilka tygodni wcześniej wynajęły mieszkanie w kamienicy pod patronatem św. Piotra i Pawła przy pl. Kościelnym w Nysie i połączyły swe siły z Klarą Wolff, która wystąpiła z ideą pielęgnacji chorych i opuszczonych w ich własnych mieszkaniach, rozpoczynając w ten sposób działalność charytatywną w Nysie.
Zmarła w opinii świętości 14 grudnia 1885 r.
Klara Dorota Wolff (ur. 1805 r. w Prudniku, zm. 4 stycznia 1853 r. w Bystrzycy Kłodzkiej). Wstąpiła do III Zakonu Franciszkańskiego przyjmując imię Klara. W latach 1832 -1833 pomagała chorym podczas epidemii cholery. W 1846 r. rozpoczęła kanoniczny nowicjat u sióstr Boromeuszek w Pradze wraz z Marią Merkert. Jednak reguła tego zakonu nie była zgodna z jej dążeniami, ponieważ zakładała pomoc chorym wyłącznie podczas wojen i epidemii. Powróciła do Nysy, celem pielęgnowania chorych w ich mieszkaniach. W końcu 1848 r. lub w początku 1849 r. opuściła Nysę i przeniosła się do Bystrzycy Kłodzkiej. Zorganizowała tu życie wspólnoty na wzór nyski.
W początku grudnia 1852 r. doznała ciężkich obrażeń ciała w wyniku wypadku fury, którą jechała do chorego na wieś. Zmarła 4 stycznia 1853 r. na skutek powtórnego udaru mózgu. Grób nie zachował się (prawdopodobnie zlokalizowany był w najstarszej części bystrzyckiego cmentarza).
Źródła: fararawicz.parfia.net, polskaniezwykla.pl, Zakony i zgromadzenia zakonne na świecie: Elżbietanki
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.