Rady jak uzyskać największą ćwikłę i brukiew

Pierwsza rada dotyczy dobrego zaorania pola, które powinno być „silne” i obficie jesienią, albo wczesną wiosną, nagnojone. Co ważne „ziemia musi aż do zupełnej głębokości być poruszoną”, szczególnie dla ćwikły.

W czerwcu, gdy jest już ciepło, sadzi się rozsadę, która wysiana powinna być wczesną wiosną. Sadzonki powinny być od siebie oddalone „nie więcej jak 1 1/2 stopy”. Ziemia musi być „czysta, bez trawy”, którą ewentualnie trzeba dokładanie pielić. Przez cały czas, od wiosny do jesieni, trzeba pole gnoić, najlepiej wieczorem, uważając, aby ominąć liście. Co ważne, „ćwikły nie trzeba z liści obrać, przez co zysk z korzeni przesadzi zwyczajną korzyść z liści”.

Rady te dotyczą także uprawy brukwi, która obecnie stosowana jest głównie jako roślina pastewna.

Burak ćwikłowy - podgatunek buraka zwyczajnego. Ma formy jednoroczne, dwuletnie i trwałe. Był uprawiany w już czasach starożytnych dla celów spożywczych i leczniczych, przy czym uprawiane wówczas formy różniły się znacznie od współczesnych Jest powszechnie uprawiany w Polsce, a jego młode liście są jadane jako botwina.

Brukiew, inaczej karpiel, lub kwaki (nazwa regionalna na Podbeskidziu) to roślina należąca do rodziny kapustowatych. Nie rośnie dziko, występuje tylko w uprawie. Uprawiana jest w strefach klimatów umiarkowanych i chłodnych jako warzywo i roślina pastewna.

Co ciekawe, Finowie podają ją m.in. pieczoną z daniami mięsnymi (np. jako wypełniacz z mięsem mielonym), zmieszaną z purée ziemniaczanym, jako główny wzmacniacz smaku w zupach. Rozcierana jest razem z gotowaną marchewką i z ziemniakami z dodatkiem masła oraz śmietaną lub mlekiem. Czasami dodawana jest cebula. Powstała potrawa jest w Norwegii obowiązkowym dodatkiem do wielu świątecznych potraw.

Źródło: Wikipedia