Czasopismo „Junak” (lata 1927-1939) było tygodnikiem, ilustrowanym organem Wojewódzkiego Komitetu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego Poznań-Toruń. Poruszano w nim zagadnienia szeroko pojętego sportu, tężyzny fizycznej i przygotowania do służby wojskowej.
W zamieszczonym ogłoszeniu podkreślono, że czasopismo „Junak” zawiera „prócz artykułów treści ogólnej o wychowaniu fizycznem i przysposobieniu wojskowem, rzeczy o doniosłem znaczeniu dla Państwa i Społeczeństwa”. Jest też zalecenie, by „Przewodniczący Komisyj WF. i PW.”, „po przeczytaniu przechowali każdy numer w osobnych rocznikach”.
Obecnie pierwsze skojarzenie ze słowem „Junak”, to oczywiście kultowy motocykl. Okazuje się, że nazwa ta ma o wiele szersze znaczenie.
Polski motocykl SFM Junak produkowany był przez Szczecińską Fabrykę Motocykli w latach 1956 - 1965. Był najcięższym motocyklem oraz jedynym motocyklem z silnikiem czterosuwowym produkowanym w PRL (nie licząc żużlowego WSK FIS i kilku sztuk żużlowego STAL 001-55).
Nazwa „Junak” odnosi się również do samochodu i samolotu.
Tym małym samochodem osobowym był Fiat 508 zwany też Balilla. Produkowano go we Włoszech od roku 1932. Był również, od 1935 roku, produkowany na licencji w Polsce w Państwowych Zakładach Inżynierii (Warszawa) pod nazwą Polski Fiat 508 III Junak. Do września 1939 roku wyprodukowano około 10 tys. sztuk tego pojazdu w różnych wersjach, m.in. dla wojska jako łazik.
Tak również nazywał się polski samolot szkolno - treningowy (LWD Junak, WSK Junak), używany w polskim lotnictwie wojskowym od 1952 do 1961 r., a w Aeroklubach do 1972 r.
Samo słowo „junak” jest pojęciem charakterystycznym dla Słowian południowych, użyto go w bułgarskim eposie. Oznacza wielkiego bohatera i mistrza; młodego odważnego mężczyznę, mającego nadludzką siłę i zdolności nadprzyrodzone. Walczy ze złem i krzywdą narodu, stacza częste potyczki z czarodziejami i żmijami.
Słownik języka polskiego PWN słowo „junak” definiuje następująco: „odważny młody mężczyzna” i drugie znaczenie: „w PRL: członek młodzieżowych ochotniczych hufców pracy”.
W okresie międzywojennym nazwa ta odnosiła się również do członków organizacji junackich lub Junackich Hufców Pracy, działających w latach 1936 - 1939. Tak nazywano także członków organizacji „Służba Polsce” i Ochotniczych Hufców Pracy.
Powszechna Organizacja „Służba Polsce” (SP) to polska państwowa organizacja paramilitarna, przeznaczona dla młodzieży w wieku 16 - 21 lat, istniejąca od 1948 do 1955 roku.
Ochotnicze Hufce Pracy (OHP) zostały utworzone 13 czerwca 1958 r. uchwałą Rady Ministrów, jako kontynuacja rozwiązanej w 1955 roku Powszechnej Organizacji „Służba Polsce” (SP). OHP w swych założeniach nawiązywały do przedwojennej tradycji Junackich Hufców Pracy (JHP). Celem działania hufców było zapewnienie młodzieży obojga płci pracy, równocześnie z umożliwieniem jej nabycia kwalifikacji zawodowych w połączeniu z zapewnieniem jej ogólnej oświaty i wychowania obywatelskiego. Ze zmianami administracyjno - prawnymi działają do dzisiaj.
Źródła: Wikipedia, Muzeum Lotnictwa Polskiego, wbc.poznan
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.