Rozporządzenie miało na celu zwalczanie rdzy kreskowej „czyli linjowej lub czarnej” atakującej uprawiane zboża. Zobowiązuje każdego właściciela, dzierżawcę i użytkownika „majętności rolnej niszczyć berberys … w bezpośrednim sąsiedztwie pól uprawnych, na miedzach, rowach, drogach polnych, na skrajach lasów i zagajników, w parowach i dolinach rzecznych, ogrodach wiejskich itp.”. Pas tego niszczenia miał wynosić 10 m od pól uprawnych.
Rozporządzenie jest na tyle ciekawe, że za jego nieprzestrzeganie groziły konkretne kary. „Właściciele, dzierżawcy i użytkownicy majątków rolnych, którzy nie zastosują się do … niniejszego rozporządzenia policyjnego podlegają karze do 60 zł lub odpowiedniej ilości dni aresztu”.
Te 60 zł, to dużo czy mało? Najlepiej odnieść to do przeciętnych wówczas zarobków. W latach 30. najlepiej zarabiającą grupą robotników byli hutnicy: przeciętne tygodniowe wynagrodzenie wynosiło 46,20 zł. Najczęściej wypłacaną pensją tygodniową było jednak około 30 zł. Bardzo słabo opłacane było chałupnictwo, gdzie średnia wynagrodzenia wynosiła 14 zł tygodniowo. Niewiele więcej płacono za wszelkie roboty publiczne. W przemyśle przetwórczym najsłabiej opłacano zatrudnionych w przemyśle drzewnym, gdzie stawka tygodniowa nie przekraczała 20 zł. Blisko 30% robotników zarabiało zaś poniżej 10 zł. Dane dotyczące dochodów muszą być powiązane z ówczesną siły nabywczą pieniądza. Przeciętne tygodniowe wynagrodzenie w włókiennictwie wynoszące około 35 zł stanowiło równowartość 112 bochenków chleba i około 400 kg ziemniaków. Obecnie ta proporcja oscyluje w granicach grubo ponad 1000 bochenków chleba i mnij więcej 1,5 tony ziemniaków. W przeciętnym polskim domu robotniczym najwięcej wydawano na żywność. W 1928 roku w rodzinie czteroosobowej było to blisko 55% dochodu. Dochody rolników były o wiele mniejsze niż robotników w miastach. Pod koniec istnienia II RP przeciętny robotnik mógł rocznie zarobić w mieście 1300 -1400 zł, podczas gdy na wsi niewiele ponad 1000 zł.
Żródło: „Statystyka w II Rzeczypospolitej”
Narzuca się pytanie - czy w obecnych czasach, nie było by sensowne takie rozporządzenie, odnośnie „Barszczu Sosnowskiego”?
*Berberys, kwaśnica (Berberis L.) - rodzaj krzewów z rodziny berberysowatych. Należy do niego ok. 450 - 500 gatunków, ich klasyfikacja pozostaje od dawna przedmiotem debaty naukowej. Rośliny te występują głównie w strefie klimatu umiarkowanego, na półkuli północnej, a poza tym w Ameryce Południowej. W Polsce rośnie dziko tylko berberys zwyczajny. Rośliny te zasiedlają zróżnicowane siedliska - od lasów deszczowych po półpustynie.
Liczne gatunki uprawiane są jako rośliny ozdobne ze względu na kwiaty i owoce, cenione są też ze względu na silnie cierniste pędy, dzięki czemu tworzyć mogą żywopłoty. Owoce berberysu są jadalne i nadają się na przetwory. Są też roślinami miododajnymi.
Różne gatunki berberysów są roślinami żywicielskimi rdzy zbożowej, stąd w wielu krajach obowiązują restrykcje związane z uprawą i przemieszczaniem roślin z tego rodzaju.
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.